Jojo Moyes, We wspólnym rytmie

Lato i upał  za oknem w pełni, a tymczasem w skrzynce pocztowej czeka na mnie kolejna książka z wydawnictwa Znak Literanova. Jeszcze pachnąca drukiem, najnowsza powieść Jojo Moyes, „We wspólnym rytmie”. Autorki, której powieści naprawdę sobie cenię i z przyjemnością po nie sięgam.  Cenię je za to, że nie są łatwe w odbiorze, ale pobudzają emocje, jednocześnie mając w sobie ciepło i szanse na lepsze jutro.  Czy i tak będzie tym razem?We wspólnym rytmie – to przede wszystkim piękna i wzruszająca historia z pozoru obcych sobie ludzi, których przypadek powiązał ze sobą.

Pomimo poruszanych w niej  trudnych tematów  o miłości, odpowiedzialności, bezradności i akceptacji drugiej osoby, to napisana jest takim językiem, że pochłaniałam ją kartka za kartką. Te cudowne i porywające wyobraźnię opisy jazdy konnej, które powodują wczuwanie się w opisywane sceny treningów, galopowania po przestrzeni,  strachu przed upadkiem, czy przed złymi ludźmi.

Aż chce się czytać i wszystkie inne rzeczy do zrobienia odkładać na później. Fabuła zgrabnie wprowadza nas w arkana mało znanej sztuki jeździeckiej, zarezerwowanej dla elity francuskich jeźdźców, której podziw wzbudza majestatyczność, tajemnica i konie przeczące prawom grawitacji.

Chociaż historia naprawdę wciąga, to jednak nie ukrywam, że miejscami budziła moje skrajne emocje, od radości po złość i zniecierpliwienie nad zachowaniem bohaterów. Stawia trudne pytanie, na ile pasją można wytłumaczyć zachowania niezgodne z ogólnie przyjętymi normami? Na ile można przymykać oczy na nie wiadomo z czego wynikające fochy nastolatki, na brak chęci jakiegokolwiek kontaktu i ucieczki nastolatki ze szkoły?

Moyes w swojej powieści porusza ważną kwestię odpowiedzialności za podjęte decyzje, nawet jeśli zostały podjęte pod wpływem nagłego przypływu emocji. Z jednej strony to opowieść o wielkiej pasji dziecka do konia, o miłości dla której jest wstanie zrobić wszystko. Kraść, wagarować czy nawet oddać dorosłemu swoje nieletnie ciało. 14 letnia Sarah jest nastolatką zamkniętą w sobie, nieco egoistyczną i zbuntowaną, a swoje szczęście widzi tylko podczas zajmowania się koniem, w dążeniu do swojej i jego doskonałości. Z jednej strony jej zachowanie powoduje moją irytację, z drugiej podziw dla jej pasji, którą stara się kontynuować za wszelką cenę, wbrew narastającym przeciwnościom losu.

 

Jednak pomimo, całej sympatii i niejednokrotnie współczucia dla będącej w trudnej sytuacji życiowej  nastolatki, ogarnęła mnie całkowita złość, niechęć  i zupełny brak zrozumienia dla niej w chwili, kiedy  w sytuacji ran ukochanego konia,  zamiast go prowadzić  jednak go dosiada, zmuszając tym samym zmęczone zwierzę do ogromnego wysiłku.  Dziewczynka z każdej strony pokazuje nam swoja ogromną pasję, a  z drugiej wykazuje się skrajnym egoizmem.

Z drugiej strony, to historia dwojga kochających się ludzi, którzy gdzieś zagubili się w swoim życiu, niby są zdecydowani od siebie odejść, a jednak coś ich nadal do siebie przyciąga.

W tekście pada takie  jedno zdanie, które mi szczególnie utkwiło w pamięci. Zdanie o tym,  nie ma tak złej rzeczy, o której nie można komuś powiedzieć. Pokazuje, że kontakt z zamkniętym ze swoimi problemami nastolatkiem, chociaż bywa trudny to jednak nie jest nie możliwy. Udowadnia, że rozmowa, niezależnie od nerwów, emocji i doświadczeń jest ważna w relacjach między ludźmi.

 

Powieść „We wspólnym rytmie” pozostawia nadzieję, że nawet jeśli gdzieś popełniamy błąd, kiedy życie rozsypuje się na drobne kawałeczki, to zawsze jest szansa żeby je naprawić i wychodzić na prostą.

Jojo Moyes pisze w taki sposób że pomimo, niejakiej przewidywalności zakończenia, nie chce się przestać jej czytać. To moja trzecia  powieść autorki, która jest piękna i absolutnie ją polecam.

Po raz kolejny nie zawiodłam się na twórczości Jojo Moyes i subiektywnie uważam że warto sięgnąć, a  po zamknięciu ostatniej spróbować odpowiedzieć sobie na kilka ważnych pytań.  Gdyby ktoś chciałby również poczytać o tej pasji to tutaj porówna  aktualne ceny tej powieści.